1942-ից Հայրենական մեծ պատերազմին զինվորագրված իմ տասնութամյա Սերգեյ հայրն այդ պատերազմից մեզ առարկայական ո՛չ մի հիշողություն չթողեց՝ բացի կիսով չափ թրատված կրծքից, որի մասին իմ Տաթև դստեր հարցին կատակով պատասխանել էր, թե Հիտլերն է կերել, ստացած մի քանի բուռ մեդալից, որոնք մեզ համար մանկության տարիների գունեղ խաղալիքներ էին լոկ, ու պատերազմի մասին կինոնկարները դիտելիս արցունքները գողունի մաքրելուց՝ ինչ է թե խեղճացած չներկայանա մեզ՝ իր զավակներին։

Մինչ մեր քաղաքական արենայում թուքումուրով, հայհոյանքներով, լեզվակռիվներով ու բռունցքներով կատաղի պայքար է գնում մեկմեկու արժանի թուլամորթ մորթապաշտների ու նրանց ընդդիմադիրներ երևակայողների միջև, թշնամին անխոչընդոտ առաջ է գալիս ու սեփականաշնորհում Հայաստանի հարավ-արևելքը:

2016 թ. ապրիլյան քառօրյա պատերազմը մեր ժողովրդի առայժմ վերջին հաղթանակն է: Նոր հաղթանակներ կրկին լինելու են, բայց մինչ այդ մենք պետք է այլ հարցերում հաղթանակներ ու ձեռքբերումներ ունենանք`

1. Թվե՛ք 11000 «դասալիքներին»։ Անուն ա՛ռ անուն։ 2. Ցույց տվեք, թե նախորդ 2,5 տարում նրանց պատասխանատվության ենթարկելու համար ինչ իրավական քայլեր են ձեռնարկվել։

«Ես գալու եմ, թակելու եմ ձեզանից յուրաքանչյուրի դուռը, դուրս անեք տնից` պատուհանով եմ ներս մտնելու և յուրաքանչյուրիդ համար անհոգնել ընթերցելու եմ «1+1» իմ ուղերձը, մինչև ձեզնից յուրաքանչյուրը` տանը նստած, ինքն իրենից և ուրիշներից վախեցած ամեն ոք հասկանա, որ ինքը ավելին է, քան անպաշտպան հպատակ, ինքը քաղաքացի է, Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի, որը պատասխանատվություն ունի պատմության ու ապագայի առջև, նախնիների և սերունդների առջև:

Վերջին 1,5 տարվա ընթացքում այս խորհրդարանը ինչ ասես չի տեսել` ՊՊԾ պետի հրահրմամբ ու անմիջական մասնակցությամբ պատգամավոր քաշքշելուց մինչև մեկ պատգամավորի վրա խմբակային հարձակումներ:

Տարիներ առաջ դեպքերի բերումով հայրս հայտնվում է մի քրդի օջախում ու նրա ընտանիքի անդամների հետ հավասարապես դառնում թե՛ նրա, թե՛ իր մեծ ընտանիքի պատմության իրեն անհայտ էջի ակամա ունկնդիրը։

Բզկտված, արյունահոսող, օրեցօր շագրենի կաշվի վերածվող, հալվող-մաշվող հայրենիք: Ամենօրյա թանկ զոհեր: Վայրահաչող ու ՀՀ տղամարդկային և ազգային արժանապատվությունը կորցրած չխոսկան իշխանություններին նորանոր հրահանգներ իջեցնող, սպառնալիքներ տեղացող, դեզինֆորմացիա շրջանառության մեջ դնող Ալիև:

Այսօր լրանում է ապրիլյան քառօրյա պատերազմի 7-րդ տարին:

Երեկ դեռևս ՀՀ գործադիր առաջին պաշտոնյայի ընտանիքի անդամը Աճարկուտ գյուղի խեղճ ժողովրդի վրա թույնով, մաղձով, ցինիզմով լցված տակառ էր գլորում ու ամենից վիրավորական խոսքերով անվանարկում էր դեռևս կենդանի բոլոր հայ տղամարդկանց,բա թե՝ հինգ հարյուր հազարդ կենդանի մնացիք, էն չորս հազարը զոհվեցին, դրանից հետո էլ որոշեց մոտ 11 000 հոգու դավաճան ու դասալիք կարգել: Ընդ որում, եղկելի մենախոսությունն ընթանում էր թիկնապահի աչալուրջ հսկողության ներքո։